تحریکات دهانی جهت دستیابی به تغذیه دهانی مستقل در نوزادان نارس

به گزارش روابط عمومی دانشکده ، کارشناس ارشد گروه گفتار درمانی  گفت : طبق تعریف سازمان جهانی بهداشت نوزادانی که هنگام تولد سن جنینی آنها کمتر از 37 هفته تمام باشد، نارس نامیده می شوند. هر نوزاد هنگام تولد در یکی از موارد زیر طبقه بندی می شود:

پره ماچور یا زود رس ( سن حاملگی کمتر از 37 هفته)

سر موعد یا ترم یا فول ترم ( سن حاملگی  42 – 37 هفته)

دیر رس یا پست ترم ( سن حاملگی بعد از 42 هفته)

محدثه غلامیان عارفی افزود نوزادان نارس به دلیل عدم تکامل دستگاه قلبی-ریوی٬ سیستم اعصاب مرکزی٬ و عضلات دهانی غالبا مشکلات تغذیه دهانی را تجربه میکنند. مشکلات تغذیه دهانی بر توانایی نوزاد که جهت دستیابی به تغذیه دهانی مستقل موثر هستند٬ همچنین مدت ماندن بیمارستان را طولانی میکند و میتواند منجر به مشکلات تغذیه ای دراز مدت شود. مشکلات تغذیه دهانی میتواند شامل الگوی مکیدن غیر سازمان یافته٬ عدم هماهنگی بین مکیدن و بلعیدن و تنفس٬ و یا حساسیت بیش از حد نسبت به تماس در اطراف یا داخل دهان باشد.

کارشناس ارشد گروه گفتار درمانی در ادامه می گوید ، تاثیری که مشکلات تغذیه دهانی اولیه بر روی توانایی تغذیه از سینه یا شیشه شیر و بر مدت بستری بودن میتواند داشته باشد٬ بر ضرورت تسهیل رشد نرمال مهارتهای دهانی حرکتی تاکید میکند.

در مصوبه سازمان گفتار و شنوایی امریکا( (ASHA پیرامون نقش آسیب شناس گفتار و زبان که منتشر کرده است، نقش گفتار درمانگر را اینگونه تعریف می کند :

آسیب شناس گفتار و زبان مداخلات زودهنگام را در واحد مراقبت های ویژه نوزادان فراهم میکند.

1. ارزیابی و مداخله ارتباطی
2. ارزیابی و مداخله تغذیه و بلع
3. آموزش و مشاوره والدین/ مراقبین، کارکنان و اعضای تیم پیرامون الگوهای  ارتباطی، شناخت، تغذیه و بلع

وی به استراتژی های تحریک دهانی متفاوتی که همراه با شروع تغذیه دهانی و یا مشکلات آن، استفاده شده اند اشاره می کند و می گوید این استراتژی ها ثبت شده اند و اثرات سودمند از آنها بر عملکرد تغذیه دهانی نوزادان نارس یافت شده اند.

گفتنی است ، در این ژورنال کلاب به معرفی برخی تحریکات دهانی حرکتی که به تسریع مدت زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل نوزادان کمک می کند، پرداخته شد.